KLINIKA SPORTU fizjoterapia motoryka sport
Klinika Sportu to gabinet nowoczesnej fizjoterapii i kompleksowego podejścia do Twojego zdrowia
Zapalenie kłykci kości ramiennej (łokieć tenisisty lub golfisty)
Dolegliwości bólowe zlokalizowane na bocznej stronie stawu łokciowego nazywane są „łokciem tenisisty” - zapaleniem nadkłykcia bocznego lub entezopatią prostowników. W większości przypadków powodowane są powtarzającym się przeciążeniem mięśni prostujących nadgarstek, które przyczepiają się w okolicy stawu łokciowego. Łokieć tenisisty objawia się bólem w bocznej części łokcia, który może rozprzestrzeniać się wzdłuż przedramienia. Ból zwiększać się będzie przy ruchach wyprostu nadgarstka oraz odwracania, towarzyszyć temu może również uczucie osłabienia zajętych mięśni. Diagnoza kliniczna poparta badaniem ultrasonograficznym pozwoli ocenić stan przyczepów ścięgnistych. Leczenie polega na okresie odciążenia, oraz rehabilitacji składającej się z działania przeciwbólowego oraz rozbudowy i uelastycznienia mięśni przedramienia. W rzadkich przypadkach gdy terapia zachowawcza nie pomogła kieruje się do leczenia operacyjnego.
Problem powszechny w pewnych dyscyplinach jak szermierka czy wioślarstwo, lub w pracy zawodowej fryzjerów, malarzy, stolarzy.
Ból po stronie przyśrodkowej łokcia - „łokieć golfisty” jest zespołem bólowym mięśni zginających nadgarstek i dłoń. Powtarzające się ruchy w tych samych płaszczyznach powodują zmiany w przyczepach mięśni na jednym z nadkłykci lub rzadziej na obu.
Zespół cieśni nadgarstka
Zespól ten pojawia się na skutek kompresji nerwu pośrodkowego w kanale nadgarstka. Przyczyną najczęściej jest zgrubienie lub obrzęk ścięgien przebiegających w pobliżu nerwu oraz zmiany kształtu kości nadgarstka tworzących kanał. W niektórych przypadkach chroniczne dolegliwości jak amyloidoza (skrobiawica), cukrzyca i zmiany reumatyczne również mogą powodować patologię w kanale nadgarstka. Zmiany hormonalne u kobiet związane z ciąża lub menopauzą to także czynnik predysponujący do wystąpienia powyższej dolegliwości. Złamania nadgarstka w których doszło do uszkodzenia nerwu często są pierwotną przyczyną powstania zespołu cieśni nadgarstka. Początkowe objawy to zaburzenia snu spowodowane wrażeniem drętwienia lub mrowienia w dłoni i paliczkach. Pacjenci często zgłaszają trudności w wykonywaniu precyzyjnych czynności jak zapinanie guzika w koszuli lub wiązanie sznurowadeł. W związku z uciśnięciem włókien ruchowych nerwu dochodzi do osłabienia i atrofii mięśni. Diagnoza opiera się na specyficznych testach klinicznych oraz elektromiografii (EMG), aby określić stopień degeneracji nerwu. W zależność od historii pacjenta dodatkowe testy w postaci badania krwi, RTG oraz tomografii komputerowej powinny być wykonane, aby wykluczyć poboczne przyczyny. Terapia nakierowana na przywrócenie równowagi mięśniowej w tym rejonie jest niezbędna do odzyskania precyzyjnej kontroli.
W bardziej zaawansowanych przypadkach operacyjne uwolnienie kanału nadgarstka może być konieczne, aby uniknąć trwałych ubytków neurologicznych.
Złamanie kości łódeczkowatej
Z wielu różnych rodzajów złamań obejmujących nadgarstek, złamanie kości łódeczkowatej jest najpowszechniejsze. Najczęściej dochodzi do niego podczas upadku na dłonie w czasie którego może dojść do uszkodzenia licznych więzadeł łączących kość łódeczkowatą z innym elementami kostnymi nadgarstka. Pęknięcie tej kości typowo objawia się głębokim bólem oraz obrzękiem w rejonie tabakierki anatomicznej (trójkątny obszar u podstawy kciuka i palca wskazującego). Ruchy nadgarstka w szczególności wyprost z zamkniętą dłonią oraz odwiedzenie dołokciowe mogą być bardzo bolesne i problematyczne dla pacjenta. Lokalizacja złamania jest kluczowa dla ustalenia długofalowego postępowania terapeutycznego.
Wyróżniamy trzy podstawowe miejsca złamań:
- proksymalne
- dystalne
- pośrednie
Złamanie proksymalne jest najgroźniejszym rodzajem uszkodzenia, gdyż rejon kości łódeczkowatej nie jest dobrze ukrwiony co prowadzi do utrudnionego zrostu. Diagnozę opieramy na historii pacjenta, badaniu klinicznym oraz RTG. Złamania tej kości mogą zostać niezauważone w początkowych prześwietleniach, szczególnie jeśli zostało wykonane krótko po urazie. Ponowne badanie po 2 tygodniach lub badanie tomografią komputerową pozwoli na potwierdzenie diagnozy. Późne rozpoznanie lub nieodpowiednie unieruchomienie to dwie najpowszechniejsze komplikacje, które mogą prowadzić do jałowej martwicy kości w części proksymalnej oraz zapalenia stawu nadgarstka.
Złamania kości łódeczkowatej często są niezauważane lub zdiagnozowane jako skręcenia nadgarstka co prowadzi do komplikacji w leczeniu.
Leczenie z reguły jest zachowawcze w łagodnych przypadkach (dystalne i pośrednie) z koniecznym okresem unieruchomienia 6-10 tygodni. Złamania proksymalne najczęściej kończą się interwencją chirurgiczną i wykonaniem zespolenia kości. Po krótkim okresie unieruchomienia (2 tygodnie) i zdjęciu rentgenowskim potwierdzającym zrost kostny można rozpocząć rehabilitację. Początkowo będzie ona polegała na odzyskaniu zakresu ruchu oraz kontroli mięśniowej, aby następnie przejść do bardziej specyficznych działań nakierowanych na pracę zawodową pacjenta lub jego dyscyplinę sportową.
Najważniejsze dla nas jest Twoje zdrowie!
Zobacz również:
